„FUSNOTE UŽIVO“: RAZGOVOR SA ĐORĐEM KRAJIŠNIKOM

Kulturno-umjetnički program „Fusnote uživo“, serijal razgovora o savremenoj umjetnosti, nastavljen je večeras u galeriji Kulturnog centra.

Gost „Fusnota“ bio je Đorđe Krajišnik, pjesnik i publicista iz Sarajeva, a sa njim je razgovarao književnik Elis Bektaš.

Đorđe Krajišnik se više od decenije bavi književnom kritikom i novinarstvom, a prošle godine objavio je i svoju prvu knjigu „Zamisli Zambezi iz riblje perspektive“. Nastojao je u formi otići što je dalje moguće, ne kopirajući nikoga, a usvajajući sve što je kroz čitalačko iskustvo stekao. Krajišnik kaže da je za njega veoma teško bilo prevazići tačku samokritičnosti te da ni u kom smislu nije htio praviti kompromis sa sobom, tako da je u startu imao vrlo visoka očekivanja od sebe. Pojašnjava i ističe da nije u pitanju zbirka poezije nego vrlo jasno koncepcijski zaokružena knjiga pjesama sa svojim jasnim ritmom, tokom i zaokruženom pričom:
„Rad na knjizi ‘Zamisli Zambezi iz riblje perspektive’ bio je jedan sveobuhvatan proces, i na nivou mene kao ličnosti i kao autora koji ima neko ranije iskustvo u radu na tekstu. To je jasno zaokružena tvorevina koja ima svoj početak i kraj, jednu vrstu ulaska i izlaska iz tog svijeta. Uglavnom su to pjesme jako kratke forme ali sa gustoćom koja mijenja protok vremena. To je i svojevrsni pad kroz zečju rupu, gledano u smislu Alise iz zemlje čuda. Moja suštinska autopoetička težnja bila je redukcija u smislu čišćenja poezije od svih onih viškova, opštih mjesta i ponavljanja u izrazu koja su, iz moje perspektive, označavala statičnost jezika. Sreće se tu cijeli raspon emocija – od prvotnih dječjih snoviđenja i strahova do nastojanja da se u poeziji izrazi čovjek ovoga vremena“.

Đorđe Krajišnik smatra da je savremena umjetnost uglavnom predmet individualnih htjenja i incidenata te da je dragocjeno kada postoje institucije koje osjećaju potrebu da se u javnom prostoru govori o umjetnosti.

„Nema suštinski nijednog društva bez tog njegovog kulturnog i umjetničkog okvira. Jedino što ostaje iza nas, kao kulture, društva i civilizacije, jeste ono što je izgovoreno, napisano i na osnovu čega ljudi u budućnosti mogu da rekonstruišu i naše vrijeme i naše razmišljanje i tako uspostavljaju neku vrstu kontinuiteta – i kulturnog i umjetničkog ali i egzistencijalnog. Nažalost, u nekom sistemskom smislu, jako je malo neopterećenih kulturnih i umjetničkih projekata kojima je, prije svega, u fokusu umjetnik i proces i postupak stvaranja“, kaže Krajišnik.

Mišljenja je da je umjetnost prostor koji bi morao uvijek da bude prostor slobode, gdje čovjek može slobodno da postavlja pitanja i o sebi, i o svijetu i o svim onim segmentima koji čine jedno društvo.

Duška Đajić

Foto: Jovan Vidaković